پارسال اردیبهشت ماه بود. من خیلی مشوش بودم. پر از استرس بودم. درگیر بودم. کلی سوال تو ذهنم بود. با خدا سر جنگ داشتم. با طبیعت. عدالت. با زن بودن! خلاصه که به یه وعضی خشم تو وجودم موج می زد!!
یه خانمی بود خیلی ماه. تو BRT داشت می رفت تو کافه باغ فردوس قهوه بخوره بعدا بره درکه به دوستش سر بزنه! بهشتی هم سوار شده بود! بعد این خانم خیلی جالب انگیز بود. اینقد انرژی مثبت داشت که همه داشتیم به حرفاش گوش می کردیم. برای من که همون چند دقیقه همنشینی هم خیلی روح بخش بود و حالمو زیر و رو کرد.
کلی شعر حافظ و پروین اعتصامی حفظ بود. خودش دفتر شعر داشت و می نوشت. حدیث حفظ بود. بسیار باکمالات، بسیار غنی. آدم حظ می برد. بعد تعریف می کرد پارسالشم رفته بود مشهد تنهایی! یهویی تصمیم گرفته بود و برا آقاشون شام پخته بود و رفته بود سوار قطار شده بود!!
اصلا خیلی خوب بود. یکی از آرزوهام اینه که یه بار دیگه ببینمش. خیلی دلم میخواست تلفنش رو بگیرم یا باهاش برم اینور اونور بپلکم ولی روم نشد! خیلی دلم میخواست فامیل مون بود!
طرز فکرشو دوست داشتم. هم مدرن و بلاکلاس بود هم خیلی معنوی. میگفت خوب کنی تو زندگی خودت خوب میاد. اصلا این یه جمله ای بود که به قول اون عزیز منو از این جا برداشت گذاشت اونجا فهمیدم سوالم از اول غلط بوده.
بعد این خانم خانه دار هم بودن. ببین چه فکر بازی داشت چه وسعت نظری داشت از صد تا خانم شاغل درک و فهمش بالاتر بود.
حالا چرا بعضیا نظرشون اینه که مثلا صبح تا شب یه کار ماشینی رو انجام دادن و برچسب شاغل بودن رو حمل کردن باعث رشد شخصیت میشه و خانه داری باعث پوسش میشه من نمیدونم!! چون من حس میکنم حتی برعکسه! کارمند بودن آدم میپوسه، آزاد باشی که هزار تا انتخاب داری.
میخواستم تو آنچه گذشت ۹۷ بنویسم ولی اینقد خاطره خوبش پررنگ بودم که اومدم یه مطلب جدا براش گذاشتم.
الهی که هر جا هستن سلامت باشن و بهترینا براشون پیش بیاد. آمین.
