به مامانم گفتم برا من راحته با مردم دوست شم و یه ارتباطی رو شروع کنم اما در ادامه نمی دونم چطور نگهش دارم یا ادامه ش بدم. یه دفه می بینی هیچ صحبت مشترکی یا دلیلی نیست که با هم کاری داشته باشیم و ارتباطه خود به خود از بین میره
مامانم نکته مهمی رو گفت:
گفت اولا تو عیدا و اینا
دوما مهمه تو خودتو چطور به مردم نشون میدی که اونا بخوان با تو دوست باشن
راس میگه
من همیشه خودمو یه جوجه بی دست و پا و معصوم و مظلوم و بی خاصیت و به عبارتی ماست به مردم معرفی می کنم و دستاوردها و افتخاراتمو که برا خودم عادی شده ولی برا بقیه ممکنه اتفاقا جالب هم باشه اصلا بیان نمی کنم!
تا حالا این طوری بودم
اما از این به بعد دوست دارم این تواضع بیخودی رو کنار بذارم و به قول کتاب ۴۰ فکر سمی ابراز وجود کنم!! نشون بدم که چه توانایی هایی دارم و چقد چیز بلدم و چقد با استعدادم و زبانم خوبه و باهوشم ماشالا!!
راستی تازگیا کتاب شکلات برای روح خانم ها رو خوندم و خیلی دوسش داشتم :)
عه!! کلی اسم تهش هایلایت کرده بودم که سرچ کنم الان یادم افتاد دادمش به تبادل کتاب :| :| بدون این که جایی یاددداشت کرده باشم
