به نظر من سخت ترین و مهم ترین کار دنیا تصمیم گیریه . بعدش که تصمیم ها گرفته شد اجرا و انجام دادن خیلی راحته ولی اون لحظه ای که باید انتخاب کنی کدوم مسیر رو بری اون خیلی کار داره و کسی که این مرحله رو بلده غالبا با کمترین خطا و بیشترین سودها بگذرونه در مدت زمان معقول اون برنده س
یه مدلش هم وجود داره که اینقدر طولش بدی تا زمان بگذره و تصمیم گیری کنسل بشه. به نظرم بدترین و بیهوده ترین کار. نهایتش اینه که یه چیزی رو انتخاب می کنی می زنی تو رگ یا خوب میشه یا بد میشه. بهتر از اینه که سالها سالیان سال وایسی تا علف زیر پات سبز بشه که نه؟!
الان من نمیدونم طرح نخبگانو شرکت کنم یا نه. قسمتی از من خیلی دوست داره. اون قسمتیم که همیشه چیزای جدید و هیجان انگیز میخاد. قسمی از من که خوش بینه و فکر میکنه در آینده آدم موفق تری میشم و با جون و دل کار میکنم و با کمبودها کنار میام. قسمتی از من که دوس داره بره خارج و انگلیسی حرف بزنه.
همچنین قسمتی از من که میترسه دیگه این فرصت به دست نیاد و سال دیگه نتونم شرکت کنم و قسمتی از من که میترسه که انتقالیم درست نشه و نتونم از اینجا در بیام.
قسمتی از من دوس نداره. اون قسمتیم که به توانایی من برای موفقیت تردید داره و اون قسمتی از من که ناامیده از این که بتونه تاثییر مثبتی بگذاره و اون قسمتی از من که دوس داره آزاد بشه از این وضعیت آوزیون و معلق موندگی و دیگه نمی تونه این ابهامو بیشتر از این تحمل کنه. قسمتی از من که خودش رو می کوبه و تحقیر میکنه و میگه همه چی بیهوده و بی فایده س و همه کارا الکیه.
خوش به حال دوستاییم که تو کشورای دیگه دکترا خوندن و الان نخبه ن هر جا بخوان بیان براشون فرش قرمز پهن میکنن که بیان هیات علمی بشن و زندگی خوبی رو شروع کنن. به هر حال حاصل تلاشیه که کردن قدم در راهی گذاشتن که کلی مرارت و باللا و پایین ها رو تحمل کردن درسی خوندن که معلوم نمیشد حالا آینده کاریشون چی میشه می ارزه یا نمی ارزه به این همه درس خوندن ولی این مسیرو رفتن و بردن جلو و حالا دارن از میوه هاش لذت می برن. نوش جونشون.
