این دفه دیگه وقتی برم سر کار جدید ان شالله، ان شالله میرم بهش میگم. اصلا نمیدونم برا چی اون درخواسته رو دادم بدون هیچ پیام معرفی :(
اپدیت جمعه:
شاید چون اینقد که برام غیرقابل باور و دست نیافتنی بوده
عصر یه چیزی یادم افتاد: راستی، ضمنا، اگه می خواست می تونست پیدات کنه. چی شده که از فکرش اومده بیرون و بی خیالش شده؟ شاید در واقع اصلا از اول هم چیزی در کار نبوده
نمیدونم سگ هار درونیه یا یک فرشته الهی! به اولی بیشتر می بره چون تا حالا هیچ حرف حسابی ازش نشنیدم
سالی که نکوست از بهارش پیدا ست ۵ تا پیتزا نذر کردم که اگه کارم درست شد و این جای خوبی که میخام قبول شدم ببرم پخش کنم
خدایا
خیلی میترسم و می لرزم
همه ش فک میکنم کارم اشتباهه و مستوجب عقوبت الهی میشم و این کاری که انتخاب کردم شغل نیست و درست نیست و آخرش عاقبت بخیری نیست
با اینکه این همه توش خوشحالم و علاقه دارم و خیلی میتونم موفق باشم ان شالله
با اینکه چهارشنبه قرص های مفرح رو خوردم هنوز بهم اثر نکرده فردا زنگ میزنم دکترشو فحش میدم
خیلی غمگینم حالم حسابی خیلی خیلی بد بد بده
و نمی دونم چه کار باید بکنم
حسابی غم و اندوه منو فرا گرفته
انگار یک برگ پاییزی تو باد هستم
تنها خوبیش اینه که الان میفهمم شاید دچار افسردگی هستم و شاید حتی با دارو و روان درمانی هم خوب نشم
شاید لازم باشه با همین حالم تا آخر عمرم زندگی کنم
و هیچ کدوم اینا دیگه مثل موقه قدیم ناراحتم نمیکنه یا حتی مثل موقه نوجوانی گیج نمیشم. چون دیگه ارزش زندگی رو فهمیدم. خیلی مهمه که این زندگی رو زندگی کنی حتی خوب زندگی کنی. چون تنها بلیطیه که داری.
و اگه خودکشی کنی بعدش نشونت میدن که چقد خوب میتونستی باشی چه اتفاقای باحالی در انتظارت بوده و تو حسرت و افسوس میخوری.
هیچ آدمی نیست که بعد خودکشی خوشحال باشه.
در نهایت کارام مهمه. شاید اوضاع بهبود پیدا کنه. شایدم همین طوری بمونه. ما من به امید اون شانسی که برای تغییر وجود داره ادامه میدم.
و دیگه از خودم انتظار ندارم مثل آدما دیگه احساس شادی و شادابی کنم. اگه همه ادما روزی ۱۰ ساعت کار میکنن اوکی باریکلا بهشون. اگه من سرعتم اینه دیگه با همین سرعت روزی یکی دو سه ساعت میرم جلو. بهتر از اینه که سرجام وایسم و اجازه بدم مرگ و تباهی منو در خودش ببلعه.
هفته قبل شعا رهفته م این بود که آی عشق بیا و گرمم کن . الان احساس سرما نمی کنم اما احساس میکنم از فرط غم و اندوه سیاهی جلوی چشمامو گرفته و هیچ چیز خوبی رو نمیتونم ببینم. شعار این هفته م اینه که آی سبکی
بیا و منو رها کن از این همه بارهایی که رومه
زلالم کن
سبکم کن
سریع السیرم کن!
دلم میخاست میتونستم با جهان پیوند بخورم. خیلی جدا و منزوی یه گوشه افتادم.
حال ندارم نای تکون خوردن ندارم.
اگه خیلی خیلی اوضاع بد شد دیگه میرم شیرینی میخورم. چاقی بهتر از مرگه که.
ولی امیدوارم حال و اوضاعم بهبود پیدا کنه و بتونم رو سلامتی بمونم. آمین
ناگفته نماند که همه اینا میتونه به اضطراب مالی و ترس از کم شدن و نداشتن پول هم مربوط باشه!!
